5.1 Jak rozmawiać z rodzicami, których musimy “opuścić”, ponieważ zakładamy własną rodzinę?

Jak rozmawiać z rodzicami, których musimy “opuścić”, ponieważ zakładamy własną rodzinę?

Spokojnie i z otwartym sercem. Nie radzę unosić się honorem (w rzeczywistości raczej pychą) i oświadczać rodzicom do czego to my mamy prawo, że to nasze życie, że jesteśmy dorośli… Radzę uważnie wysłuchiwać racji rodziców (zawsze warto) i przedstawiać swoje… marzenia. Mniej więcej w tym duchu: My bardzo byśmy pragnęli tego to a tego, czy nie moglibyście kochani rodzice we wspaniałomyślności swojej, nam na to przyzwolić. W wolności swojej ofiarujcie nam to prawo, będziemy wam za to prawdziwie wdzięczni. Zapewniam, że w tym duchu można bardzo wiele pokojowo uzgodnić.

Problem niepełnego odejścia od rodziców ciągnie się nieraz przez całe życie, nawet po śmierci teściów. Warto się więc wysilić. Można rodzicom podsunąć do poczytania stosowną lekturę (np. J.Pulikowski, Warto pokochać teściową), w której opisane błędy innych mogą okazać się skuteczną przestrogą przed popełnieniem własnych. Można opowiedzieć zasłyszane historie. Jak np. taką: pewna meksykańska mama ośmiorga dzieci przyjęła żelazna zasadę, że po ślubie dziecka przez 3 miesiące nie będzie telefonów do młodych a przez 6 miesięcy odwiedzin. Zasady podjętej nie złamała. Można się zastanawiać, czy to nie przesada, ale podłoże do rozmowy na ten temat jest znakomite.

Powrót do listy Częstych pytań